Od Cynthii - początek

Wbiegłam zdyszana do mieszkania. Przed oczyma wciąż miałam przerażającą twarz napastnika. Była łudząco prawdziwa, ale przecież takie rzeczy nie istnieją. To musiała być naprawdę dobra maska i ktoś chciał mnie śmiertelnie przerazić. Rzuciłam na ziemię mój łuk, a raczej to co z niego zostało. Uderzyłam nim przeciwnika, który na chwilę stracił orientację, co dało mi szansę do ucieczki. Niestety mój łuk ucierpiał na tym bardziej niż przerażający napastnik i tak oto leżał teraz pęknięty na pół. Mama wyszła z kuchni z uśmiechem na twarzy, który szybko zmienił się w wyraz zdumienia. 

- Co się stało? - zapytała się przestraszona, spoglądając to na mnie, to na mój łuk.

- Mamo, tylko bądź spokojna - powiedziałam powoli. Nie chciałam żeby matka zbytnio się denerwowała.

- Tylko nie mów, że znowu przestrzeliłaś komuś kolano!? - w jej oczach pojawiły się iskierki złości.

- Gorzej. Ktoś mnie zaatakował kiedy wracałam z treningu. Powiedzmy, że mój łuk uratował mi życie - uśmiechnęłam się głupkowato, starając się załagodzić napięcie.

- Zaatakował!? - wrzasnęła matka. Głos jej drżał i wiedziałam, że jest przerażona, chyba nawet bardziej niż ja.

- No...tak, ale przecież nic się nie stało, prawda? Wciąż tu stoję, cała i zdrowa, nadal mam wszystkie kończyny, czuję się doskonale - zaśmiałam się, co zabrzmiało nadzwyczaj nerwowo - Zastanawia mnie tylko jeden fakt. Coś co mnie zaatakowało. Nigdy wcześniej nie widziałam tak szpetnej i szkaradnej twarzy. Chyba jedynie w książce od mitologii, w dziale o potworach - starałam się żartować, aby rozładować napięcie, chociaż i tak szło mi bardzo kiepsko.

Niestety moje słowa jeszcze bardziej poruszyły matkę, a szczególnie te ostatnie. Spojrzałam na nią pytająco.

- Kochanie...nie chciałam. Nie chciałam ci tego mówić, bałam się że ciebie stracę, ale moja arogancja mogła cię tylko zabić...Jest coś o czym musisz wiedzieć.

Nigdy nie słyszałam aby jej ton brzmiał tak poważnie.

- Otóż nigdy nie mówiłam ci nic o ojcu, myślałam że uda mi się ciebie ochronić, jednak myliłam się. Posłuchaj mnie teraz uważnie i nie przerywaj nawet jeśli to co powiem zabrzmi jakbym postradała zmysły.

Skinęłam niepewnie głową. Nareszcie miałam dowiedzieć się czegoś o ojcu, jednak nie sądziłam że matka opowie mi o tym w takich okolicznościach. Na dodatek już mówiła jakby postradała zmysły.

- Córeczko, twój ojciec był...boski. Dosłownie. Promieniał jakimś niesamowitym blaskiem, był najprzystojniejszym mężczyzną jakiego kiedykolwiek poznałam. Zakochaliśmy się w sobie, dopiero potem powiedział mi kim jest naprawdę. Wiedziałam, że kiedyś będzie musiał odejść, mimo to byłam w nim zbyt zakochana i zamiast to zakończyć, byłam z nim do ostatniej chwili. A potem pojawiłaś się ty i musiał nas zostawić...

- Jak miał na imię? - zapytałam się czując jak buzuje we mnie złość. Co takiego się stało, że musiał nas zostawić? Nie mogłam tego pojąć.

Matka zawahała się. Wypuściła głośno powietrze.

- Apollo, kochanie.

Spojrzałam na nią zdumiona.

- Jak ten bóg?

- To był TEN bóg - matka wydawała się śmiertelnie poważna.

Mimowolnie przypomniałam sobie lekcję o mitologicznych bogach.

- Przecież Apollo to bóg muzyki, poezji, lecznictwa, proroctwa...Ja nawet nie umiem grać na żadnym instrumencie, co dopiero mówiąc o pisaniu wierszy, czy leczeniu. A poza tym, co to za bzdury. Bogowie przecież nie istnieją. 

- Jest też bogiem łucznictwa. A ty masz do tego niesamowity talent.

- Dużo ludzi umie strzelać z łuku - usprawiedliwiłam się, coraz bardziej martwiąc się o stan psychiczny matki.

- A czy pamiętasz, abyś kiedykolwiek uczyła się to robić? Apollo mówił mi, jeszcze przed twoimi narodzinami, abym podarowała ci łuk, gdy tylko będziesz w stanie go unieść. Nie rozumiałam po co mam to zrobić, ale dotrzymałam słowa. Na początku była to zwykła zabawka, ale chwyciłaś ją jakbyś robiła to od zawsze. Naciągnęłaś cięciwę i wypuściłaś strzałę prosto do celu. Niestety nie chybiłaś.

- Niestety? - przerwałam jej.

- Oh, kochanie wybrałaś sobie za swój pierwszy cel bardzo stary wazon, sentymentalną pamiątkę rodzinną. Nie byłam jednak w stanie się na ciebie denerwować i wtedy zrozumiałam co miał na myśli Apollo.

- Ale to wszystko...to wszystko jest przecież niemożliwe... - odparłam oszołomiona. Z jednej strony chciałam wierzyć matce, ale to co mówiła nie mieściło mi się w głowie.

- Wiem, że to trudne, ale nie mamy już więcej czasu, pakuj się.

- Słucham? - zapytałam zdziwiona.

- Nie jesteś już bezpieczna. Potwory cię wytropiły i musisz jak najszybciej udać się do obozu.

- O czym ty mówisz? Jakiego obozu? Mamo? - głos mi się załamał.

- Obozu Herosów kochanie.

I tak właśnie po kilku dniach od naszej rozmowy stałam przed bramą do obozu. Kilka minut temu pożegnałam się z matką i czułam jeszcze nieprzyjemny ucisk w żołądku, jednak starałam się nie płakać. Wzięłam głęboki oddech i z duszą na ramieniu przeszłam na drugą stronę. To co tam ujrzałam zawróciło mi w głowie i momentalnie uwierzyłam w każde słowo matki. 

<Darlene, oprowadzisz mnie? D:>